Not The Real Thing

Ik schakelde de tv aan en ik zag spoken uit het verleden. Op Nederland 2, dat naar mijn mening toch het serieuze net is, zendt Omroep MAX (tja) een muziekprogramma uit met een zaal vol krasse knarren die worden getormenteerd met de New London Chorale. Als je hier nog nooit van gehoord hebt, houden zo! Ik excuseer mij reeds nu als ik boos overkom. Ik heb zo'n ongelofelijke hekel aan het verknallen van de mooiste muziek tot zeurderigde meezingdeuntjes met een beetje drumwerk om het een beetje jaren-80-modern te maken. In deze uitzending van MAX wordt het duet van de Parelvissers de nek omgedraaid. Opeens komen enorme verkrachtingen van prachtige muziekstukken weer boven. Ik houd bijvoorbeeld erg veel van Schubert en ik krijg echt moordneigingen als ik dit krijg voorgeschoteld. Echte Mozartfanaten krijgen toch ook jeuk als ze hiernaar moeten luisteren? Het doe me opeens beseffen dat ik liever moet zijn voor André Rieu. Bij hem krijg je tenminste nog iets wat op klassiek lijkt. Volgens mij is er één troost: ik kan Plato's grotvergelijking nu nog beter illustreren aan de hand van You Tube-filmpjes.
(Terwijl ik dit schrijf, is het programma bij Je ne regrette rien door Liesbeth List. Deze vertolking doet het origineel tenminste recht. Hulde aan La List.)