Van alle landen zijn de Britten naar mijn idee toch wel gezegend met de bekendste nationale liederen. God Save the Queen is natuurlijk overbekend, maar ook Land of Hope and Glory scoort hoog in de wereld. Daarnaast moeten we ook Rule Britannia en Jerusalem niet uitvlakken. Eigenlijk is God Save the Queen het enige lied dat er tekstueel mee door kan. Rule Britannia en Land of Hope and Glory zijn onbeschaamd nationalistisch. Jerusalem ("And did those feet in ancient time") is geschreven door William Blake, die blijkbaar geloofde in de legende dat Jezus ooit naar het Engelse Glastonbury zou zijn gekomen. De melodie van dit lied is prachtig, maar toch geef ik de voorkeur aan Land of Hope and Glory. Land of Hope and Glory is de hymne uit de Pomp and Circumstance van Edward Elgar. Sinds ik voor het eerst de Last Night of the Proms heb gezien, ben ik er echt van overtuigd geraakt dat Engelsen knettergek zijn. Wel leuk in de omgang trouwens, maar goed.
De tekst kan eigenlijk niet. Als dit lied in het Duits zou zijn, zou het nooit meer opgevoerd kunnen worden. De Engelsen hebben echter geluk.
Land of Hope and Glory, Mother of the Free,
How shall we extol thee, who are born of thee?
Wider still and wider shall thy bounds be set;
God, who made thee mighty, make thee mightier yet,
God, who made thee mighty, make thee mightier yet.
Stel je bent vorstin van het Britse Rijk en je viert je 50-jarig jubileum, dan kun je rekenen op je volk:
zaterdag, september 05, 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten